سرشک نیاز

دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود        هوا گرفته ی عشق از پی هوس نرود

به بوی زلف تو دم می زنم درین شب        وگرنه چون سحرم بی تو یک نفس نرود

چنان به دام غمت خو گرفت مرغ دلم         که یاد باغ بهشتش درین قفس نرود

نثار آه سحر می کنم سرشک                    که دامن توام ای گل ز دسترس نرود

دلا بسوز و به جان بر فروز آتش عشق     کزین چراغ تو دودی به چشم کس نرود

فغان بلبل طبعم به گلشن تو خوش است     که کار دلبری گل ز خار و خس نرود

دلی که نغمه ی ناقوس معبد تو شنید          چو کودکان ز پی بانگ هر جرس نرود

بر آستان تو چون سایه سر نهم همه عمر    که هر که پیش تو ره یافت باز پس نرود