آیت الله مجتهدی تهرانی می فرمایند:

گــریــه کـنـیـد! دیـده ایـد بـچـه هـا بــا گـریـه کـردن کـار خـود را پـیـش می بـرنـد، تــا گــریـه مـیـکـنـنـد پـدرشـان راضـی مـیـشـود. درِ خــانـه خـدا هـم بـایـد گـریـه کـنـیـد.

گـر خـدا خـواهـد کـه غـفـاری کـنـد
مـیــل بــــنـــده جـانـبِ زاری کــنــد

هـمـیـن کـه مـیـل پـیـدا کـردی کـه گـریـه کـنـی و اشـکـی بـریـزی مـعـلـوم مـیـشـود کـه خـدا مـیـخـواهـد بـبـخـشـدت.

در روایـت آمـده اسـت کـه :

عـده ای در روز قـیـامـت در صـحـرای مـحـشـر، پـانـصـد سـال گــریه مـیـکـنـنـد کـه چـرا پــرونــده شـان درسـت نـیـسـت. در ایــن حال، مَـلـکـی نــزد آنـهــا مـی آیــد و مـیــگــویــد: اگــر یـک سـاعـت در دنـیـا ایـنـگـونـه گــریــه کــرده بــودی گــرفـتـار ایـن پـانـصـد سـال گـریـه نـمـیـگـشـتـی! فـکـر کـنـیـد کـه اگـر در ایـن حـال بـمـیـریـم، دسـت خـالی، چـه خـاکـی بـر سـرمـان بـریـزیـم.

اگـر وارد مـحـشـر شـویـم و بـه مـا بـگـویـنـد هـیـچ عـمل خـوبـی نـکـرده ای، چـه کـنـیـم؟!

خـدایــا، تـوفـیـق گـریه کــردن در دنـیـا را بـه مـا مــرحـمــت بـفــرمــا کــه آنــجــا دیـگــر گــرفـتـار نـگـردیـم.

« الهی آمـیــن »