وجود دو روایت ، دلیل چنین کاری است که یکی ، قول امام و دیگری ، فعل امام است.

امام صادق علیه السلام فرموده است: « فَلْیَقُمْ و لْیطْلُب من الله تعجیلَ فَرَجَه » پس بایستد و از خدا تعجیل فرج را طلب کند.
درباره امام رضا علیه السلام نقل شده است: « وضع الرضا علیه السلام یده علی رأسه و تواضع قائماً و دعا له بالفرج» امام رضا علیه السلام دستش را بر روی سرش قرار داد و متواضعانه ایستاد و برای فرج او دعا کرد.
از این دو روایت ، معلوم می‌شود هنگام برده شدن نام امام زمان علیه السلام مطلوب است برخاسته و برای فرج حضرت دعا کنیم. البته در روایت اول برخاستن را ویژه زمانی می‌داند که لقب قائم ذکر شود و فقط بلند شدن و دعا کردن را می‌رساند. اما روایت دوم ، لقب خاص را نمی‌رساند ، بلکه هرگاه یادی از امام شود ، برخاسته و دعا می کنیم و نیز علاوه بر این در روایت دوم ، دست روی سر نهادن نیز بیان شده است.
امام صادق علیه السلام سبب این کار را فرموده است: « زیرا غیبت ایشان طولانی است و چون رأفت امام به کسانی که دوستش دارند ، زیاد است ، هرکس او را به این لقب ـ که اشاره به دولت ایشان دارد ـ یاد کند ، امام به او نظر می‌کند و از جمله چیز‌هایی که نشانه ی تعظیم است ، برخاستن بنده هنگام نگاه کردن مولا به او است ».

از این روایت معلوم می‌شود ، برخاستن ، نشانه ی تعظیم و احترام و بزرگ شمردن امام است و در مورد روایت دوم نیز هر چند کلام امام نیست ، اما برداشت راوی ـ به عنوان کسی که حاضر در مجلس است ـ همین تواضع است. راوی می‌گوید: « وتواضع قائماً » یعنی از باب تواضع ، امام علیه السلام به پا خاستند. پس برای بزرگ شمردن امام و کوچک انگاشتن خود ، چنین عملی انجام می‌شود