حضرت رسول (ص) در هیچ مجلسی جز با یاد خدا نمی نشست و از آن برنمی خاست.

ایشان در مجالس عمومی جای ویژه ای برای خود در نظر نمی گرفت. و در هرجا که خالی بود می نشست

با جملات کوتاه و پرمعنا سخن می گفت و هیچ گاه سخن دیگری را قطع نمی کرد و با کسی مجادله نمی نمود.

در حضور ایشان از کسی بَد گفته نمی شد و اگر از کسی خطایی سر می زد نقل نمی گردید.

پاهای خود را بین یاران دراز نمی نمود و وقتی مکان مجلسی تنگ می شد، برای اصحاب خود جا باز می کرد.