.

سوره فجر

این سوره، در روایت امام صادق (علیه السلام) به سوره امام حسین (علیه السلام) مشهور

است و توصیه شده که در نمازهای واجب و مستحب، خوانده شود: «اِقْرَ?ُا سُورَةَ الفَجِرِ فی

فَرائِضِکم وَ نَوافِلِکم، فَاِنها سُورَةُ الحُسَین (علیه السلام) وَ ارْغَبُوا فیها»؛ سوره فجر را در فرائض و

نوافل بخوانید زیرا آن سوره امام حسین‌(علیه السلام) است و در آن رغبت داشته باشید

. (سفینة البحار، ج 2، ص 346، عوالم (امام حسین)، ص 97)

و این نامگذاری، جالب است، چرا که قیام کربلای حسینی، خود انفجار فجری از ایمان و جهاد

بود، در ظلمت شب جور و شرک بنی امیه، و همچنان که با فجر و آغاز روز، حرکت و حیات مردم

شروع می شود. با خون امام حسین (علیه السلام) و یارانش در عاشورا، اسلام جانی تازه

گرفت و حیاتی مجدد یافت.( آشنایی با سوره ها، جواد محدثی، ص 92? در این باره مقاله ادبی

تحلیلی «سوره فجر، سوره امام حسین» را در «روایت انقلاب» ص 138 بخوانید.)

در ذیل روایتی از امام صادق(علیه السلام)، علت نامگذاری این سوره به سوره فجر، این بیان

شده که سیدالشهداء نفس مطمئنه و راضیه و مرضیه است و یارانش نیز اینگونه اند: «فَهُوَ

ذُوالنَفسِ المُطمَئِنةِ الراضِیةِ المَرضِیةِ وَ اَصحابُهُ مِن آلِ‌ مُحَمدٍ هُم الراضُونَ عَن اللهِ یومَ القِیامَةِ وَ هُوَ

راضٍ عَنهُم»( عوالم ( امام حسین )، ص 98)؛ پس او صاحب نفس مطمئنه راضیه مرضیه

است و اصحاب آن حضرت از آل محمد‌(صلی الله علیه وآله) نیز از خداوند در روز قیامت

راضی هستند و خداوند از آنها راضی است.

«و أنا من حسین» نیز به این معناست که بقا و دوامِ نام و نشانِ دین و آیین حضرت محمد

مصطفی(صلی الله علیه وآله) از حضرت اباعبدلله(علیه السلام) است و اگر ایشان نمی‌بود، با

وجود کفار و مشرکان و منافقان، هرگز نام و نشان و اثری از اسلام و دین و همچنین از وجود

پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) باقی نمی‌ماند