سرشک نیاز

دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود        هوا گرفته ی عشق از پی هوس نرود

به بوی زلف تو دم می زنم درین شب        وگرنه چون سحرم بی تو یک نفس نرود

چنان به دام غمت خو گرفت مرغ دلم         که یاد باغ بهشتش درین قفس نرود

نثار آه سحر می کنم سرشک                    که دامن توام ای گل ز دسترس نرود

دلا بسوز و به جان بر فروز آتش عشق     کزین چراغ تو دودی به چشم کس نرود

فغان بلبل طبعم به گلشن تو خوش است     که کار دلبری گل ز خار و خس نرود

دلی که نغمه ی ناقوس معبد تو شنید          چو کودکان ز پی بانگ هر جرس نرود

بر آستان تو چون سایه سر نهم همه عمر    که هر که پیش تو ره یافت باز پس نرود

 فرض کن مهدی (عج) بر تو ظاهر گردد:

ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی؟            باطنت هست پسندیده ی صاحب نظری؟

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟            لقمه ات در خور او هست که نزدش ببری؟

پول بی شبه و سالم ز همه داراییت؟                 داری آن قدر که یک هدیه برایش بخری؟

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟             با چنین شرط که در حافظه دستی نبری؟

واقفی بر عمل خویش تو پیش از دگران؟            میتوان گفت تو را شیعه اثنی اعشری؟

سر عاشق شدنم لطف طبیبانه توست …     ورنه عشق تو کجا این دل بیمار کجا …
کاش در نافله ات نام مرا هم ببری …       که دعای تو کجا عبد گنهکار کجا …..
یا مهدی ادرکنی ……

                                 همواره آشکارم                            

گفتم که در فراقت عمریست بی قرارم               گفت از فراق یاران من نیز بی قرارم

گفتم به جز شما من فریادرس ندارم                 گفتا به غیر شیعه من نیز کس ندارم

گفتم که یاورانت مظلوم هر د یارند                   گفتا مرا ببینند مظلوم روزگارم

گفتم که شیعیانت در رنج ودر عذابند                 گفتا به حال ایشان هر لحظه اشکبارم

گفتم که شیعیانت جمعند به یاری تو                  گفتا که من شب وروز در انتظار یارم

گفتم که چشم شیعه گریان بود به راهت             گفتا که من همیشه بردیده اشک دارم

گفتم که دشمن تو در فکر محو شیعه است         گفتا به حال شیعه هر لحظه پاسدارم

گفتم که انتقام مادر ،توکی بگیری                    گفتا به چشم گریان من لحظه می شمارم

گفتم به شیعیانت آیا پیام داری                         گفتا که گفته ام من هر دم در انتظارم

گفتم که ای امامم از ما چرا نهانی                   گفتا به چشم محرم همواره آشکارم

گفتم به چشم انوار آیا تو پا گذاری                   گفتا که شستشوی ده شاید که پا گذارم

سید بهاءالدین انوار    

جابر بن عبدالله انصاري از رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم روايت كند كه فرمود:

«المهدي من ولدي اسمه اسمي و كنيته كنيتي . اشبه الناس بي خَلقا و خُلقا . تكون به غيبة و حيرة تضل فيها الامم. ثم يقبل كالشهاب الثاقب يملاها عدلا و قسطا كما ملئت جورا و ظلما»

مهدی از فرزندان من است. اسم او‏ اسم من و كنیه اش كنیه من (ابوالقاسم) است. از نظر اخلاق شبیه ترین مردم به من است. برای او غیبت و سیرتی است كه در آن، بسیاری گمراه می شوند. آنگاه مثل شهاب ثاقب می آید و زمین را پر از عدل و داد خواهد كرد چنانكه پر از ظلم و ستم شده باشد.

كمال الدين ج1 باب 25 ح1

امام جعفر صادق (ع) فرمودند: به وقت ظهور ، نشاط و شادی به برزخ نیز سرایت می کند و مؤمنین از فشارهای آن دیار راحت می شوند.

منبع : غیبت نعمانی ص 167 

 امام علی (ع): فرمودند:
برای صاحب الزّمان غیبتی است عظیم که باید در محور ایمان راسخ بود زیرا که خیلی ها از ما جدا می شوند حتّی آنها که به مقامات بلند رسیده اند.
منبع :‌ اصول کافی جلد 1